Jedną z najpopularniejszych obecnie form termoformowania tworzyw sztucznych, stosowaną powszechnie w reklamie, jest zaginanie termoplastów. Jak łatwo się domyślić, do tej operacji konieczne jest urządzenie zwane zaginarką. Zaginarka generuje wysoką temperaturę, tworząc tym samym linię zagięcia termoplastu. Innymi słowy, dzięki wykorzystaniu zaginarki tworzywo sztuczne uzyskuje plastyczność. Sprawia to, że nie pęka ono podczas zginania.

Odpowiednia zaginarka musi spełniać kilka warunków. Powinna przede wszystkim gwarantować możliwie długą linię zagięcia, a także posiadać opcję regulacji temperatury. Sprawi to, że urządzenie będzie mogło zostać użyte do różnej grubości termoplastów. Ponadto zaginarka może nagrzewać tworzywo sztuczne na dwa różne sposoby: przez konwekcję oraz promiennik podczerwieni. Technika konwekcyjna to w tym przypadku nic innego, jak ogrzewanie grzałką elektryczną przyjmującą postać naprężonej, metalowej żyłki. Rozgrzane przez grzałkę powietrze trafia do materiału, który mięknie pod jego wpływem, przy czym jest to metoda skuteczna jedynie wtedy, gdy materiał znajduje się bezpośrednio nad grzałką. Z kolei promiennik podczerwieni może podgrzewać pod dowolnym kątem, jest ponadto bardzo wydajny. Niestety, w porównaniu z zaginarkami konwekcyjnymi w promiennikach dość trudno kontroluje się temperaturę.

Istnieje kilka parametrów, które warto wziąć pod uwagę decydując się na termoformowanie tworzyw sztucznych. Jednym z nich jest długość zagięcia materiału. Im urządzenie posiada większe możliwości w tym zakresie, tym lepiej – również dlatego, że podczas zaginania konwekcyjnego grzałka wolniej się nagrzewa na swoich końcach, co z kolei prowadzi do niższych temperatur na końcach arkusza danego tworzywa sztucznego.

Kolejnym parametrem, na który warto zwrócić uwagę, jest szerokość zagięcia, zwana również promieniem. Parametr ten określa promień łuku w obrabianym termoplaście. Generalnie im większy promień zgięcia, tym większa szerokość nagrzewu. Niestety, urządzenia nagrzewające operują zazwyczaj w dość wąskim obszarze nagrzewanego materiału, co wiąże się z niewielkim promieniem nagrzewu. Warto przy tym pamiętać o grubości materiału, ponieważ przyjmuje się, że szerokość zagięcia powinna wynosić pięciokrotność tejże grubości. W praktyce oznacza to, że centymetrowa pleksa musi być nagrzewana w pasie o szerokości 5 cm. Dzięki takiemu przelicznikowi zagięcie jest stabilne i bez ubytków.

Ostatnim parametrem, o którym warto pamiętać, jest czas nagrzewania termoplastu. Różne materiały posiadają różne właściwości fizyczne, tym bardziej, że ich skład często jest wzbogacony o wszelkiego rodzaju dodatki. Trudno jednoznacznie wskazać maksymalny czas, w jakim termoplasty powinny być poddane działaniu wysokiej temperatury, również ze względu na ich grubość. Czynnikiem, o którym warto w tym przypadku pamiętać, jest maksymalna dopuszczalna temperatura nagrzewania. W zdecydowanej większości materiałów wynosi ona 180°C. Im bliżej 200°C, tym szybsza degradacja większości termoplastów.